مرغ دلم می زند پر به هوای حسین می بردم کو به کو شور و نوای حسین

مرغ دلم می زند پر به هوای حسین

می بردم کو به کو شور و نوای حسین

جاذبه ی عشق او داده مرا آبرو

سرخوش و سرمستم از جام ولای حسین

عاشق و دلخسته ام دل به حسین بسته ام

کعبه ی آمال من کرب و بلای حسین

هر که به دربار او دست گدایی برد

شامل حالش شود لطف و عطای حسین

زمزمه ی یا حسین می رسد از هر کران

گشته به هر جا بلند باز لوای حسین

سوز دل خسته را جام حسینی دواست

مرهم زخم دل است اشک عزای حسین

در همه ی کائنات ولوله برپا شده

ملک و ملک نیل پوش گشته برای حسین

رایحه ی عدل و داد روح صلات و جهاد

تا ابدیت دمد از دم نای حسین

گر چه حسین شد شهید در ره دین و نماز

جان جهان می شد ای کاش فدای حسین

روز قیامت شود آتش دوزخ خموش

گر به به محشر فتد بند ردای حسین

در سفر کربلا سر ز تنش شد جدا

اکبر فرخ فر و ماه لقای حسین

یاور و همسنگرش ساقی و آب آورش

دست و سر و جان خویش کرد فدای حسین

قاسم گلگون کفن نوگل باغ حسن

خون مطهر نثار کرد به پای حسین

خون گلوی علی بر فلک افشاند و گفت

صغحه ی هفت آسمان گشته منای حسین

گلپر خون خدا ریخته در کربلا

تا به ثریا رسید صوت رسای حسین

معلمی کن به گوش حلقه ی این بندگی

سرمه ی چشمان نما خاک سرای حسین

هر چه در ایام عمر شعر سرودی بدان

نیست برابر به یک قطعه رثای حسین

شاعر : حاج حبیب الله معلمی